Film osadzony w Meksyku lat 20. XX w. to historia niespełnionej miłości, poświęcenia i kapryśnego losu, przepełniona intensywnymi aromatami południowoamerykańskiej kuchni i spacerami duchów z przeszłości. Głośna ekranizacja niezwykle poczytnej meksykańskiej powieści „Como agua para chocolate” (dosłownie: jak woda dla czekolady) została zrealizowana przez reżysera i męża autorki, Alfonso Araua.
Tita to najmłodsza z córek Eleny de la Garza – głowy rodziny, właścicielki rancza i emocjonalnej despotki. Zgodnie z tradycją dziewczyna ma zostać starą panną, by opiekować się matką do śmierci – los jednak chce, że najszybciej znajduje adoratora, Pedro – zdeterminowanego, by pojąć ją za żonę. Jednak pozbawiony nadziei na otrzymanie ręki Tity, postanawia poślubić jej siostrę, by móc chociaż przebywać blisko ukochanej. Tłumione namiętności, sztywne „tradycje” uznanego rodu oraz zapachy tradycyjnych potraw przeplatają się z meksykańskim folklorem i wędrówkami umarłych. Reżyserowi udało się w subtelny sposób oddać atmosferę charakterystyczną dla realizmu magicznego, unoszącego się na stronach powieści Marqueza, Vargasa Llosy czy Cortázara.
Skrywana i zakazana namiętność między Titą i Pedro znajduje ujście w kuchni – dziewczyna, odpowiedzialna za gotowanie dla wszystkich mieszkańców domu, wykazuje się maestrią godną największych chefów. Potrawy nabierają magicznych właściwości, laktacja u kobiety uzależniona jest od emocji (nie hormonów), a cebula, obecna przy porodzie Tity, staje się metaforą jej niezawinionego cierpienia i wylewanych potoków łez. Gotowanie staje się rodzajem komunikacji. „Nastąpiło dziwne zjawisko alchemiczne. Nie tylko krew Tity, ale cała jej istota rozpuściła się w różanym sosie, przenikając przepiórki i aromat potrawy. W ten sposób wtargnęła do ciała Pedra – lubieżnie, żarliwie, aromatycznie i nad wyraz zmysłowo. Odkryli nowy sposób porozumiewania się: Tita była nadawcą, a Pedro odbiorcą”. Niezwykła sensualność, płynąca z obrazu, wpływa nie tylko na odbiór bohaterów, lecz także intensywność doznań, które za ich pośrednictwem odczuwamy – szczególnie gdy przychodzi do jedzenia.
