Lasse Hallström, reżyser słynnej Czekolady, powrócił w 2014 roku do kulinarnych tematów filmem Podróż na sto stóp. Produkcja z Helen Mirren w roli głównej opowiada o hinduskiej rodzinie, która, wpierw zmuszona do opuszczenia ojczyzny, a później zmęczona angielskim deszczem, wyrusza do Francji. Przypadkiem trafia do małego miasteczka, w którym zostaje po królewsku ugoszczona przez piękną dziewczynę o imieniu Marguerite. Ta okazuje się sous-chefem nagrodzonej gwiazdką Michelin, lokalnej restauracji. Traf chce, że dokładnie naprzeciwko niej znajduje się opuszczony budynek, w którym bombajska ferajna z energicznym ojcem rodziny i jego utalentowanym synem na czele postanawia założyć restaurację.
Zderzenie klasycznej, francuskiej kuchni, przygotowywanej według sztywnych receptur i niedopuszczającej improwizacji (“nie zmienia się czegoś, co istnieje od 200 lat”) z żywiołem wschodnich aromatów prowadzi, czego można się spodziewać, do licznych konfliktów. Grana przez Helen Mirren kierowniczka francuskiej restauracji madame Mallory z początku podchodzi do projektu sąsiadów z pewną dozą lekceważenia: “ach, to jakiś etniczny fast food?” – pyta, na co młody Hassan odpowiada jej, że popisowe danie jego ojca przygotowuje się… trzy dni. Wreszcie jednak trasa o długości tytułowych stu stóp, która dzieli obie restauracje, zostaje pokonana dzięki kulinarnej pasji wszystkich zainteresowanych, dzięki bogactwu smaków i – jak w szanującym się, popularnym filmie – dzięki miłości.
